Ο Χρήστος Βογιατζής γεννήθηκε το 1884 στην Προσοτσάνη. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας του Νάκα Βογιατζή ( Ιωάννης Β. Δώδος). Αδέλφια του ήταν ο Δημήτριος Βογιατζής -μετέπειτα δάσκαλος, πρόεδρος κοινότητας Προσοτσάνης και Αρχιμανδρίτης στην επαρχία Προσοτσάνης, ο Νικόλαος που ξυλοκοπήθηκε άγρια από τους Βουλγάρους το 1916 και πέθανε, η Φωτεινή ηρωϊκή δασκάλα που κακοποιήθηκε βάναυσα από τους Βουλγάρους το 1916, η Μαριγούδα που βρήκε τραγικό θάνατο στα φαράγγια της Βροντούς στην τρίτη βουλγαρική κατοχή 1941-44, ο Απόστολος και η Χαρίκλεια.

Από τους πρώτους που επέλεξε ο Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος για την οργάνωση του αγώνα στην Προσοτσάνη ήταν ο Χρήστος Βογιατζής. Νεαρός τότε και με ανήσυχο πνεύμα άνηκε στην ένοπλη ομάδα, που εκτελούσε διαταγές του Μητροπολίτη. Μια τέτοια διαταγή τον οδήγησε, τον Ιούνιο του 1906, μαζί με τον Άρμεν Κούπτσιο στο γνωστό συμβάν στην περιοχή του Μυλοποτάμου όπου σκότωσαν τον Βούλγαρο κομιτατζή Πλάτσεφ. Η αποστολή αυτή είχε τραγική κατάληξη για τον Άρμεν, ο Χρήστος Βογιατζής κατέφερε να κρυφτεί σε συγγενικό του σπίτι στην Χωριστή.

Από τότε αναγκάστηκε να ζήσει στην παρανομία. Επικηρυγμένος από τους Τούρκους με 900 τουρκικές λίρες, το βουνό ήταν η μόνη του διέξοδος και στις αρχές του 1907 εντάχθηκε ως υπαρχηγός στο σώμα του Καπετάν Τζάρα στο Παγγαίο, με πλούσια δράση. Με το κίνημα των Νεοτούρκων επιστρέφει στην Προσοτσάνη μετά την αμνηστία που δόθηκε σε όλους όσους υπηρετούσαν σε ένοπλες ομάδες.

Παρόλα αυτά όμως η δράση του για την ελευθερία της πατρίδας δεν σταμάτησε. Τον Μάρτιο του 1909 κατά την μεταφορά όπλων στον Μυλοπόταμο, για την οργάνωση ένοπλης ομάδας εκεί, αντάλλαξαν πυροβολισμούς με Τούρκο αστυνομικό, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Τούρκου. Κατάφερε να μην γίνει αντιληπτός κατά το επεισόδιο αλλά οι συχνές επισκέψεις του στον Μυλοπόταμο οδήγησαν την Τουρκική αστυνομία στην σύλληψη του. Αφού τον συνέλαβαν τον φυλάκισαν και τον ξυλοκόπησαν άγρια.

Στην δίκη που ακολούθησε δεν παραδέχθηκε την ενοχή του το δικαστήριο όμως παρόλο την έλλειψη μαρτύρων τον καταδίκασε με την ελαφρότερη ποινή που προβλέπονταν… 15 χρόνια φυλάκιση!Μεταφέρθηκε στις φυλακές του Επταπυργίου, στην Θεσσαλονίκη από όπου ελευθερώθηκε τον Οκτώβριο του 1912 μετά από ενέργειες του Προξένου Θεσσαλονίκης ο οποίος τον φρόντιζε όλα αυτά τα χρόνια.

 Μετά την απελευθέρωση θα γυρίσει στην Προσοτσάνη όπου θα ζήσει ήσυχα πεθαίνοντας σε ηλικία 84 χρονών, το 1968, ξεχασμένος από όλους. Η μόνη τιμή που του απονεμήθηκε ήταν ένα μετάλλιο και ένα αναμνηστικό δίπλωμα Μακεδονομάχου το 1936.
(Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο "Η Προσωτσάνη μέσα από την ιστορία", του Γεωργίου Κ. Βουλτσιάδη).