ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ
ΙΑΤΡΟΥ & ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗΣ

Γεννήθηκε στην Προσοτσάνη την 18/31 Δεκεμβρίου 1886 από τους γονείς Γεωργίου Τριανταφυλλίδη και Αικατερίνης το γένος Τσαλίκη. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος. Δίδαξε σε Κοινότητες των Επαρχιών Δράμας - Ζιχνών & Νευροκοπίου επί 44 συναπτά έτη τα ελληνικά γράμματα, την ελληνική παιδεία, εμπνέοντας σε πολλούς μαθητές του την ελληνική συνείδηση και τη Μεγάλη Ιδέα.

Τις Γυμνασιακές του σπουδές τελείωσε στο ακμάζων επί τουρκοκρατίας Γυμνάσιο Σερρών, από όπου αποφοίτησε το 1904. Με την αποφοίτησή του αναμίχθηκε στον Μακεδονικό Αγώνα, που βρισκόταν τότε στην ακμή του, προσφέροντας τις υπηρεσίες του υπό την καθοδήγηση και έμπνευση του Εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου, τότε Μητροπολίτη Δράμας. Γι' αυτόν τον λόγω συνελήφθη από τις τουρκικές Αρχές και φυλακίστηκε στις φυλακές Δράμας. Από εκεί οδηγήθηκε πεζός στις φυλακές Ελευθερούπολης και από εκεί στις φυλακές Σερρών, απ' όπου απελευθερώθηκε χάρη στις ενέργειες του τότε Έλληνα Προξένου στις Σέρρες, Σαχτούρη.

Στη συνέχεια σπούδασε την ιατρική στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τελειώνοντας τις σπουδές του το 1912. Επανήλθε στην Προσοτσάνη, όμως συνελήφθη και πάλι με την κήρυξη του ελληνοτουρκικού πολέμου από τις τουρκικές Αρχές ως όμηρος μαζί με πολλούς προκρίτους της Δράμας. Απελευθερώθηκε με την άτακτη υποχώρηση του τουρκικού στρατού και των τουρκικών Αρχών.

Το 1914 παντρεύτηκε τη Σερραία σύζυγό του Ελένη, το γένος Αποστόλου Κακαβούτη, αποκτώντας δύο τέκνα.

Με την απελευθέρωση της Μακεδονίας, αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική εντασσόμενος στο Λαϊκό Κόμμα του Δ. Γούναρη μέχρι το 1922, οπότε προσχώρησε στο νεοεμφανισθέν τότε Ελευθεροφρόνων Κόμμα του Ι. Μεταξά μέχρι το θάνατο του Μεταξά, του οποίου υπήρξε πιστός οπαδός και προσωπικός φίλος. Για χάρη του και με δικές του δαπάνες εξέδιδε στη Δράμα επί 2,5 έτη την ημερήσια εφημερίδα "ΑΓΩΝΑ", καθαρά Μεταξική.

Διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος της Κοινότητας Προσοτσάνης, εξελέγη το 1935 Βουλευτής Δράμας και από το 1940 μέχρι το 1945 Δήμαρχος Δράμας.

Ως Δήμαρχος Δράμας παρέμεινε και μετά την εισβολή των Γερμανών και Βουλγάρων το 1941 στις επάλξεις του καθήκοντος. Συνελήφθη από τις βουλγαρικές Αρχές ως συνεργαζόμενος μυστικά με την ελληνική Κυβέρνηση, φυλακίστηκε, προπηλακίστηκε και τέλος εκτοπίστηκε βιαίως με όλη του την οικογένεια συνοδεία χωροφυλάκων στη μετά του Στρυμόνα ελληνική ζώνη. Δημεύτηκε από τη βουλγαρική Κυβέρνηση όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία του.

Λόγω της μικρής του θητείας ως Δημάρχου λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου, δεν ήταν δυνατό να προσφέρει έργο παρά μόνο ίδρυσε τον Συνοικισμό της οδού Ιπποκράτους μέχρι τον Συνοικισμό των 40 εκκλησιών στη Δράμα. Προσέφερε όμως την ψυχή του στις πολεμικές υποχρεώσεις και στην περιποίηση των τραυματιών.

Με τον βίαιο εκτοπισμό του στην Θεσσαλονίκη, παρέμεινε εκεί καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής ως Δήμαρχος του υπό αργία Δήμου Δράμας. Διετέλεσε αιρετός Πρόεδρος της Επιτροπής των προσφύγων Δράμας προσφέροντας με τις δύο ιδιότητές του, ύψιστες εθνικές και κοινωνικές υπηρεσίες. Διετέλεσε επίσης μέλος της εκτελεστικής Επιτροπής του Ε.Ο.Χ.Α., μέλος του μεγάλου Εθνικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, ως εκπρόσωπος των πάνω από 50.000 προσφύγων της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη και στην ελληνική ζώνη. Επίσης, Πρόεδρος του Αδελφάτου του Σανατορίου Ασβεστοχωρίου. Προέβη σε πολλές ενέργειες προς τις Κυβερνήσεις κατοχής καθώς και προς τον Ελληνικό και Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τόσο για τους άνω των 15.000 Δραμινών προσφύγων που συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη, όσο και για τους παραμείναντες στο τόπο τους υπό βουλγαρική κατοχή.

Σε ανταμοιβή των πολλαπλών αυτών υπηρεσιών του, συνελήφθη την 9 Ιανουαρίου 1945 από την εαμική πολιτοφυλακή ως αντιδραστικός και κλείστηκε στις φυλακές του Παύλου Μελά. Οδηγήθηκε στην Αριδαία (Καραζιόβα) δέσμιος και πεζός μαζί με φάλαγγα 800 ομοιοπαθών του, απ' όπου απελευθερώθηκε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.

Διορίσθηκε μετά την απελευθέρωση το 1947 Δήμαρχος Προσοτσάνης και με τις Δημοτικές εκλογές του 1950 εξελέγη και πάλι Δήμαρχος της Προσοτσάνης συνεχόμενα μέχρι το 1959. Ευτύχησε να δει να εκπληρώνεται το όνειρο γενεών κατόπιν ενεργειών του. Με χρήματα του προγράμματος της Αμερικανικής Βοήθειας να εκτελούνται δύο μνημειώδη και σωτήρια έργα: α) Το αρδευτικό έργο του Μααρά με το οποίο αρδεύονται 20 περίπου χιλιάδες στρέμματα γης και β) το αντιπλημμυρικό, το οποίο απάλλαξε την Προσοτσάνη για πάντα από την απειλή καταστρεπτικών πλημμυρών. Άλλο έργο του υπήρξε η ανέγερση και η λειτουργία εξατάξιου Γυμνασίου στην Προσοτσάνη σε παλιό κατάλληλο οικοδόμημα με αμερικανικά χρήματα. Συνεχίζοντας την πολιτιστική του δράση, εκτέλεσε υδρευτικά έργα στην Προσοτσάνη, όπως και κόσμησε τη γενέτειρα του με διάφορα εξωραϊστικά και εκπολιτιστικά έργα, πάρκα, δημοτικά λουτρά κ.λ.π.

Όνειρό του ήταν να δει να αναγείρεται στην Προσοτσάνη Μητροπολιτική εκκλησία, αντάξια του πληθυσμού και της φήμης της.

Ως Ιατρός ιάτρευε στη γενέτειρά του καθώς και σε όλες τις Κοινότητες της περιφέρειάς του επί 40 συνεχή έτη, επιδεικνύοντας αλτροϊσμό ασυνήθη για την εποχή μας, διακρινόμενος για τη σεμνότητα, το ήθος και τον χαρακτήρα του.

Το 1949 τιμήθηκε με το Μετάλλιο εξαίρετων πράξεων κατά το συμμοριακό αγώνα από το Υπουργείο Στρατιωτικών".


(το παρόν κείμενο αποτελεί αυτοβιογραφία του Αθανάσιου Τριανταφυλλίδη, μέρος του προσωπικού του αρχείου παραχωρήθηκε στον σύλλογο μας από την συγγενή του κα Χριστίνα Τριανταφυλλίδου).

Το Δημοτικό Συμβούλιο θέλοντας να τον τιμήσει τον ανακήρυξε, μετά τη αποτυχία του στις Δημοτικές εκλογές του 1959, ως Επίτιμο Δήμαρχο Προσοτσάνης. Απεβίωσε το 1967 και κηδεύτηκε στη Δράμα με δαπάνη του Δήμου Προσοτσάνης. Ως ένδειξη ελάχιστης τιμής αποφασίσθηκε να ονομαστεί μια Δημοτική οδός με το όνομά του.